கீதையின் சாரலில்........... விபூதி யோகம் (10வது அத்யாயம்)
ம்ருத்யு: ஸர்வஹரஸ் சாஹம், உத்ப4வஸ்ச ப4விஷ்யதாம்/
கீர்த்தி: ஸ்ரீர் வாக் ச நாரீணாம், ஸ்ம்ருதிர் மேதா4 த்4ருதி: க்ஷமா//
(அத்.10-ஸ்லோ,34)
“யாவற்றையும் நாஸம் செய்யும் மரணம் நானே, இனி உண்டாகும் பொருள்களுக்கு உற்பத்தி ஸ்தானம் நானே, கீர்த்தியும், க்ஷேமமும், ஸ்த்ரீகளின் சொல்லும், ஞாபக சக்தியும், புத்தியும், உறுதியும் பொறுமையும் நானே”.
யாவற்றையும் படைப்பவனும் அவற்றை அழிப்பவனும் பகவானே. பகவானே மரணதேவதையாக இருந்து யாவற்றையும் அழிக்கிறார். அதுபோலவே, அழித்தவற்றை மீண்டும் தோற்றுவிப்பவர் பகவானே. எதிர்காலத்தில் உற்பத்தியாகும் பொருள்களுக்கு காரண கர்த்தா பகவானே.
ஒருவரின் புகழுக்கு காரணமானவர் பகவானே. ஒருவர் செல்வந்தராக இருப்பதற்கும் நல்ல சொல்லாட்சி பெற்று இருப்பதற்கும் காரணமும் காரண கர்த்தாவும் பகவானே. அதுபோலவே, நினைவாற்றல், மேதாவித் தன்மை, தைர்யம், உறுதியான மனபக்குவம், பொறுமை யாவும் தம் விபூதிரூபமே என்று பகவான் ஸ்ரீகிருஷ்ணர் இங்கு விவரிக்கிறார்.
ஸ்லோகத்தின் உட்கருத்து: "நான் ஸர்வ நாஸகனாதலால், ம்ருத்யு நாமகனாய் ம்ருத்யுவிற்கு நியாமகனாய் “ம்ருத்யு” வில் இருப்பவன். யாவற்றையும் உற்பத்திச் செய்வதனால் ‘உத்பவ:’ என்னும் பெயருடையவனாய் உற்பத்தியிலிருக்கிறேன். நான் புகழத் தகுந்தவனாதலால், ஸ்திரீகளின் புகழாகவும், துதிக்கப்படுவதனால் ‘கீர்தி:’ என்ற பெயருடையவனாய் கீர்த்தியிலிருப்பவன். ஸ்ரீக்கு ஆஸ்ரயனாதலால் ஸ்ரீஸப்தவாச்யனாய் ஸ்ரீக்குள் இருப்பவன். வாக்கியங்களுக்கு நியாமகனாய், வாக்ய ஸப்த்த வாச்யனாய் வாக்கியத்திலிருப்பவன். நான் நினைக்கப்படுவதற்கு யோக்கியனாதலால் ஸ்மிருதி நாமகனாய் ஸ்ம்ருதியிலுப்பவன். புத்திக்கு நியாமகனாய் மேதையிலிருப்பவன், ஜகத்தைத்தரிப்பதினால் ‘த்ருதி:’ ஸப்த்த வாச்யனாய் தைரியத்தில் இருப்பவன். பொறுமையின் ஸ்வரூபியானதால் “க்ஷமா” என்ற பெயருள்ளவனாய் பொறுமையில் இருப்பவன். –பகவான் ஸ்ரீகிருஷ்ணர்-
இங்கே ஒரு துளி: ஹரிஓம்-
ஸ்ரீமத்வாச்சார்யர் –
வாழ்க்கைவரலாறு மற்றும் தத்துவம் :(பகுதி 6)
(படைப்பு: ஆதிமைந்தன்)
பாடங்கள் முடிந்த பின்பு தன் ஒத்த வயதுள்ள மாணவர்களுடன் ஓடுதல், தாண்டுதல், குத்துச்சண்டை, நீந்துதல் போன்ற விளையாட்டுக்களில் கலந்து கொண்டு தாம் யாவற்றிலும் நிபுணர் என்று நிரூபித்தார்.
இவர் படிப்பில் அதிக நாட்டமில்லாமல் அவ்வப்போழுது வகுப்பை விட்டு வீட்டிற்குச் சென்று சாப்பிட்டுவிட்டு தன் இஷ்டம் போல் வகுப்பிற்கு திரும்பி வருவதை கவனித்த ஆசிரியர், இதைக் கண்டிக்கும் வகையில் கோபம் கொண்டு வாசுதேவனைப் பார்த்து ‘நீ படிப்பில் சரியாக கவனம் செலுத்துவதில்லை, பாடங்களை உதாசீனம் செய்கிறாய், ஏமுட்டாளே ஏன் கவனித்துப் படிப்பதில்லை‘ என்று கடிந்துகொண்டார். இதைக் கேட்ட வாசுதேவன் மிகவும் சாந்தமுடன் ‘குருவே, வேதவாக்யங்களை நீங்கள் பிரித்துப் பிரித்து கூறுகிறீர்கள் மேலும் நீங்கள் கூறுவதையே திரும்பத் திரும்பக் கூறுகிறீர்கள் புதியதாக ஒன்றும் கூறுவதில்லை‘ என்று கூறினார். இதைக் கேட்ட குருவிற்கு கோபம் வந்துவிட்டது. அப்படியானால் இதுவரைக் கற்றுணர்ந்த பாடங்களைச் சரியாகக் கூறும்படிக் கட்டளையிட்டார். வாசுதேவன், மளமளவென, சொல்லிக்கொடுத்தப் பாடங்களை எவ்விதப் பிழையுமின்றி நல்ல உச்சரிப்புடன் ஒப்புவித்தார். இன்னும் சொல்லிக் கொடுக்காத பாடங்களையும் எடுத்துக் கூறினார். இதைக் கேட்ட குரு வியந்து தன் தவறை உணர்ந்தார். வாசுதேவன் தன் வித்யா பருவத்தில் இவ்வாறான லீலைகளைச் செய்து எல்லோரையும் ப்ரம்மிக்க வைத்தார். தன்னுடைய குருவின் மகனின் தீராத தலைவலியை, அவனுடைய வலது காதில் காற்றை பயங்கரமாக ஊதித், தீர்த்துவைத்தார். (IV) 7. ஸன்னியாச ஆஸ்ரமம் :- ஸ்ரீமதாச்சார்யரின் பள்ளிப் பருவம் முடிவடைந்த பிறகு, பிரம்மச்சர்ய ஸன்னியாச ஆஸ்ரமத்தை ஏற்றால் மட்டுமே ஸ்ரீஹரியின் குணங்களை பூர்ணமாக அறிந்துகொள்ள முடியும் என்றும், தன்னிடமிருக்கும் பற்றற்ற நிலையை உலகினுக்கு தெரிவித்து, வேத புராணங்களில் அப்போதைய சூழ்நிலையில் நிலவியிருந்த தவறான வ்யாக்யானங்களை நிராகரித்து உண்மையான பகவத்ஞானத்தை தோற்றுவிக்க வேண்டும் என எண்ணினார். அதற்கு ஏற்ற தர்மம், ஸன்யாச தர்மமே என்றெண்ணி தனக்கு ஏற்ற குருவை தேடிச் சென்றார். இறுதியில் அச்யுதப்ரேக்ஷர் என்னும் ஒரு சன்யாசியை ஆஸ்ரயித்தார்.
விஷ்ணுஸஹஸ்ரநாம-ஹரி ஓம்-
ஸர்வக3: ஸர்வவித்3பா4நுர்விஷ்வக்ஸேநோ ஜநார்த3ந:/
வேதோ3 வேத3வித3வ்யங்கோ3 வேதா3ங்கோ3 வேத3வித்கவி://
லோகாத்4யக்ஷ: ஸூராத்4யக்ஷோ த4ர்மாத்4யக்ஷ: க்ருதாக்ருத:/
சதுராத்மா சதுர்வ்யூஹஸ்சதுர்த3ம்ஷ்டரஸ்சதுர்பு4ஜ:// ஹரே ராம ஹரே ராம ராம ராம ஹரே ஹரே/
ஹரே கிருஷ்ண ஹரே கிருஷ்ண கிருஷ்ண கிருஷ்ண ஹரே ஹரே/
