பக்தி முரசு (ஒரு பக்க வாராந்திர இதழ்) சாரல் 05 : துளி 27:-25.09.2011
கீதையின் சாரலில்.....விஸ்வரூபதர்சனயோகம் (11ம் அத்யாயம்)
கீதையின் சாரலில்.....விஸ்வரூபதர்சனயோகம் (11ம் அத்யாயம்)
மத3நுக்ரஹாய பரமம் கு3ஹ்யமத4யாத்மஸம்ஜ்ஞிதம்/
பத்த்வயோக்தம் வசஸ்தேந மோஹோSயம் வி3தோமம// (அத்யாயம் 11.ஸ்லோ.01)
ஸ்ரீகிருஷ்ண பரமாத்மா சென்ற பத்தாவது அத்யாயத்தில் தன் விபூதிகளைப் பற்றி விவரித்தார். அவ்வத்யாயத்தில் இறுதியில் “இப்பிரபஞ்சத்தை அனேக அம்ஸங்களில் ஒரு அம்ஸமாய் வ்யாபித்து நானே தாங்கிக்கொண்டிருக்கிறேன்”. என்றுக் கூறியதைக் கேட்ட அர்சுனன் ஸர்வ வ்யாப்பியான அந்த ரூபத்தைப் பூர்ணமாயும், ஒரே விஷயமாயும் காண விருப்பங்கொண்டு ப்ரார்த்திக்கிறான். பகவானின் இச்சையில்லாமல் நாம் எதையும் செய்ய இயலாது. இதுவே ஆன்மீகச் சிந்தனையாளர்களின் கண்மூடித்தனமான பக்தி எனலாம். இந்த நம்பிக்கையிலிருந்து நாம் விடுபடாமலிருந்தால் நமக்கு பகவானின் அனுக்கிரகம் பூர்ணமாகக் கிடைக்கும் என்பதில் எந்தவித சந்தேகமும் அவசியமில்லை. பகவானின் விபூதி தத்துவங்களை கேட்டதினால் அர்சுனன் மோஹம் ஒழிந்து புத்திசுத்தமாகி தெளிவுபெற்றவனாய் காணப்பட்டான். எனவே அர்சுனன் பகவானின் விஸ்வரூபத்தை காண விரும்புகிறான்.
ஸ்லோகத்தின்உட்கருத்து: “அர்சுனன் கூறினான்,
என்மீதுகருணை கொண்டுஎனக்கு உபதேஸிக்கப்பட்டஅதிரகசியமானதும்,ஆத்மஸ்வரூபத்தை விளக்குவ தானதுமான வார்த்தைகள் என்னை இந்த பந்து நேச மோஹத்திலிருந்து விடுபடச்செய்தது” –அர்சுனன்-
என்மீதுகருணை கொண்டுஎனக்கு உபதேஸிக்கப்பட்டஅதிரகசியமானதும்,ஆத்மஸ்வரூபத்தை விளக்குவ தானதுமான வார்த்தைகள் என்னை இந்த பந்து நேச மோஹத்திலிருந்து விடுபடச்செய்தது” –அர்சுனன்-
இங்கே ஒரு துளி: ஸ்ரீமத்வாச்சார்யர் – வாழ்க்கை வரலாறு மற்றும் தத்துவம் :(பகுதி 13) (படைப்பு: ஆதிமைந்தன்) எனவே சக்தித: என்று கூறியதற்கு பதிலாக லேசத: என்று எழுதுவாயாக” என்று கூறினார். அந்த ஸ்லோகம் காண்க::: §¾Åõ ¿¡Ã¡Â½õ ¿òÅ¡, …÷ŧ¾¡„ Å¢Å÷ƒ¢¾õ /À¡¢â÷½õ ÌåõŠº¡ý ¸£ ¾¡÷ò¾õ Ō¡Á¢ §Ä…¾//
இதையேற்ற ஸ்ரீமதாச்சார்யர், பகவானை அந்த குளிர் மிகுந்த பனிப்ப்ரதேசத்திலும் அதிகாலை எழுந்து, கங்கையில் நீராடி, ஒரு மண்டலம் மெளன விரதம் உபவாசம் இருந்து பகவத் த்யானம் செய்து தனது மனதில் பகவானை மட்டுமே த்யானித்தார். அச்சமயம் ஸ்ரீவேதவ்யாசர் தோன்றி அவரை மேல் பதிரிக்கு வருமாறு அழைத்தார். தான் மெளன விரத்திலிருந்ததால், தன் சீடர்களுக்கு பதிரீ க்ஷேத்ரத்தின் பெருமையை பாறையில் எழுதிக்காட்டினார். அதாவது, பதிரீ க்ஷேத்ரம் பாவங்களைப் போக்கும் என்றும், இங்கு ஓடும் கங்கையை விட புணிதமான தீர்த்தம் வேறில்லை என்றும், ஸ்ரீஹரிக்கு நிகரான தெய்வம் வேறில்லை என்றும் எழுதிக்காட்டினார். பிறகு ஸ்ரீவேதவ்யாஸரின் உத்திரவுப்படி மேல் பதிரிக்கு பயணிக்க இருப்பதாகவும், அங்கு செல்வது மிகவும் அபாயகரமானது என்றும், எனவே தான் திரும்பி வருவது நிச்சயமில்லை என்றும் தன் உடன் வந்த சீடர்களுக்கு தெரிவித்து, அவர்களை ஆசீர்வதித்து மேல் பதிரிக்கு புறப்பட்டார். அப்போது சத்ய தீர்த்தர் என்றும் பெயர் பெற்ற சன்யாசி (இவர் ஐதரேய உபநிடத்தை மூன்றுமுறை ஸ்ரீமதாச்சார்யர் மூலம் பாடம் கற்றவர்) ஆசார்யரின் பிரிவைத் தாங்க இயலாது அவருடன் புறப்பட்டார். அவர்கள் செல்லும் பாதையோ கரடு முரடான மலைப்பாதை, வழித்தடமே இல்லாத மலைகள் குன்றுகள். இதைக் கடந்து மேல் பதிரிக்குச் செல்லவேண்டும். இது அக்காலத்தில் மிகவும் சிரமமான காரியம். இம்மலைகளை ஸ்ரீமதாச்சார்யர் வாயு வேத்தில் மிகவும் எளிதாகக் கடந்து சென்றார். மலைக்கு மலைத்தாவிச் சென்றார். அவரைப் பின் தொடர்ந்த சத்ய தீர்த்தரால் அவர் உடன்கூடிச் செல்ல முடியவில்லை. கரடுமுரடான மலைப்பாதையில் நடக்க சத்ய தீர்த்தர் மிகவும் சிரமப்பட்டார். மாலை நேரமாகிவிட்டது. இருட்டும் சமயம் வந்துவிட்டது. சத்ய தீர்த்தர் தனித்து விடப்பட்டதால் மிகவும் பயந்துபோய்விட்டார். இவ்வமையம் ஸ்ரீமதாச்சார்யர் வெகுதூரம் சென்று திரும்பிப் பார்த்தார். சத்யதீர்த்தருக்கும் ஆசார்யருக்கும் இடைவெளி மிகவும் அதிகமாக இருந்தது. உடனே ஆசார்யர், தீர்த்தரைப் பார்த்து “நீங்கள் வரவேண்டாம் திரும்பிச் செல்லுங்கள்” என்று கையை அசைத்தார். அந்தக் கை அசைத்ததினால் உண்டான காற்றால் அவர் ஒரு நாள் முழுவதும் கடந்து வந்த தூரத்தை, இரண்டு நாழிகை காலத்திற்குள் கடந்து தம் இருப்பிடம் வந்து சேர்ந்தார். அங்திருப்போரிடம் தான் கண்டவற்றையும், ஆசார்யர் மலையைத் தாவித்தாவி சென்றதையும், தம்மால் இயலாததையும் தெரிவித்து ஆசார்யரின் அருளாளும் மகிமையாலும் தான் இங்கு வந்து சேர்ந்தேன் என்று ஆஸ்ஸ்வாசித்தார்.
இந்நிகழ்ச்சி, கடலைத் தாண்டிய ஹனுமனையும், செளகந்திக மலலை கொண்டுவரச் சென்ற பீமசேனனையும் சரியாக நினைவுபடுத்துகிறது.
ஸ்ரீவேதவ்யாஸரின் தரிசனம் ஸ்ரீவிஷ்ணுவின் தாமலைப் பாதங்களில் மனம் வைத்தவராய், மோக்ஷ்சோயுபாயத்திற்கு சாதனமான மதத்தை தோற்றுவித்த ஸ்ரீமதாச்சார்யர் இமயமலையின் உச்சியில் அமைந்துள்ள மேல் பதிரிக்கு சென்றடைந்தார். அந்த க்ஷேத்ரத்தைக் கண்டு இறைவனின் ஸ்ருஷ்டியை எண்ணி மனதாரப் ப்ரார்த்தித்தார். அம்மலை பூக்களுடன் கூடிய அழகான பெரிய மரங்கள் நிறைந்ததாகவும், அங்கிருந்த நீர்நிலைகளில் தாமரைப் பூக்கள் கண்களுக்கு பொலிவைக் கொடுபக்பதாகவும், ஸத்ஜனங்களுக்கு அமைதியையும், ஆனந்தத்தையும் கொடுப்பதாகவும் அமைந்திருப்பதைக் கண்டு ஸ்ருஷ்டிகர்த்தாவான ஸ்ரீவிஷ்ணுவை மனதில் நினைத்து ப்ரார்த்தித்தார். (இன்னும் தொடரும்...........)
தே3வம் நாராயணம் நத்வா, ஸர்வதோ3ஷ விவர்ஜிதம்/
பரிபூர்ணம் கு3ரூம்ஸ்சான் கீ3, தார்த்த2ம் வக்ஷ்யாமி லேஸத//
ஸமஸ்த கு3ண ஸம்பூர்ணம், ஸர்வதோ3ஷ விவர்ஜிதம்/
நாராயணம் நமஸ்க்ருஸத்ய, கீ3தா தாத்பர்ய முச்யதே//
ஹரே ராம ஹரே ராம ராம ராம ஹரே ஹரே/
ஹரே கிருஷ்ண ஹரே கிருஷ்ண கிருஷ்ண கிருஷ்ண ஹரே ஹரே/
